CRUISE op DOURO (Dag 5: Middag)

VAKVROUWSCHAP is MEESTERSCHAP


Even na het middaguur meren we kort af bij het Pocinho Dock.

Hier komen de deelnemers weer aan boord die in de ochtend per bus vanuit

Vega de Térron voor een excursie naar Castelo Rodrigo zijn vertrokken.

De landerijen aan weerszijden van de rivier de Douro ken ik goed - die heb

ik per auto meerdere malen bezocht - maar cruisen op de rivier zélf is nieuw

voor me: dus ben ik aan boord gebleven. Verstandige beslissing! Want al varend

word ik zowel aan bakboord als aan stuurboord getrakteerd op de mooiste tafereeltjes.

Na de lunch naderen we de Valeira Dam. Met een te overbruggen

hoogteverschil van ruim 33 meter is dit de op een na hoogste sluis van Europa.

Maar eerst moeten we de Ferradosa Brug nog passeren. Matroos Pedro heeft

inmiddels de voormast in zijn geheel laten zakken...de reling van het achterdek

neergeklapt...en de overkapping midden op het Sun Deck naar beneden gekrikt.

Hij waarschuwt: "Het water hier in dit stuwmeer staat momenteel uitzonderlijk hoog

...als u per se aan dek wilt blijven...moet u nú helemaal onderuit in de laagste

stand in een dekstoel gaan liggen totdat we de Ponte da Ferradosa hebben gepasseerd!"

Daar doemt de brug op...met een speling van niet meer dan 35 centimeter varen we

er met een snelheid van 12 knopen (zo'n 20 km per uur) op scalpeerhoogte onderdoor.

We komen aan bij de Valeira Sluis. Kapitein Carolina Silva loodst haar schip

...met aan weerszijden slechts een handbreed ruimte...trefzeker naar binnen.

De Douro Queen begint nu langzaam te zakken. Onder de indruk van haar stuurkunst

kijk ik in verwondering op tegen de steile, steeds hoger wordende zwarte sluiswanden.

Vakvrouwschap is Meesterschap!


- wordt vervolgd -

CRUISE op DOURO (Dag 5: ochtend)

DAAR BIJ DIE WATERVAL!



Het is inmiddels halverwege de ochtend en we bevaren de Douro nu in

tegenovergestelde richting: stroomafwaarts in plaats van stroomopwaarts.

Op de heenreis zijn we hier ook langsgekomen. Opmerkelijk hoe verschillend

de Douro op dit deel van de bovenloop thans oogt. Komt ook doordat het een

ander deel van de dag is: het is nu ochtend in plaats van laat in de middag.

Wolken en zon spelen op dit moment krijgertje met elkaar. Het landschap aan

weerszijden van de rivier wordt steeds woester...tot op het desolate af!

Plots breekt de zon door de wolken heen en licht aan stuurboord kortstondig

een deel van een steil rotsmassief op. Net lang genoeg om een zich hier van

grote hoogten neerstortende waterval heel even in de schijnwerpers te zetten.

Op de uitreis was deze cascade me niet opgevallen, nu wel: klik...klik...klik!

Als reisjournalist moet je soms een béétje geluk hebben...muito obrigado!



- wordt vervolgd -

NAGASAKI

NAVRANT MOMENT IN NAGASAKI


Heb je ooit wel eens Nagasaki bezocht? Niet bepaald voor iedereen een

bestemming om hoog op de bucket list te zetten...net zo min als Hiroshima.

Zelf ben ik er twee keer geweest. Beide keren tijdens een around-the-world-cruise

van 85 dagen met het ss Rotterdam van de HAL: met vertrek en aankomst te New York.

Halverwege de reis komend vanuit Hongkong - en na Kao-hsiung en Chilung op Taiwan te

hebben bezocht - deden we 'cruising along' op de Oost-Chinese Zee vervolgens Nagasaki aan.

Met name de eerste keer dat we deze Japanse havenstad binnenliepen...heugt me nog altijd!

Zich uitstrekkend over een vrij vlakke kuststrook viel Nagasaki me op door de lage bebouwing.

Met uitzondering van één hoge constructie: bij nader inzien het moderne havengebouw.

Bij nadering daarvan werd het ss Rotterdam - met aan boord 760 passagiers die

vrijwel allemaal uit Amerikanen bestonden - plots per luidspreker onthaald op de

enthousiaste klanken van The Star-Spangled Banner: het Amerikaanse volkslied.

Tegelijkertijd werd The Stars and Stripes - de Amerikaanse vlag - omhoog gehesen.

Een voor menigeen huiveringwekkend ogenblik. Nog steeds zijn er af en toe dagen

dat ik aan dit ronduit navrante moment moet denken: zoals op 9 augustus 2015 jongstleden.

De dag waarop precies 70 jaar geleden de Amerikanen hun atoombom boven Nagasaki afwierpen!

CRUISE op DOURO (Dag 5: Ochtendgloren 4)

VURRUKKULUK!

Het steile talud van de spoorlijn afglijdend, zie ik tot mijn opluchting de

Douro Queen nog steeds afgemeerd aan de kade liggen. Bovenaan de loopplank laat

de wachtman me weten dat met mij nu alle passagiers veilig aan boord zijn.

Kort erna steekt de Douro Queen van wal: tien minuten vóór op vaarschema.

In de Bar Lounge - waar het vroege ontbijt wordt geserveerd - neem ik een

kop koffie en een croissant en vraag aan de dienstdoende buffetbediende:

"Ik ga nu naar het Sun Deck...kan je me daar een koeler met ijs brengen met

een fles champagne en een paar glazen...ik heb iets bijzonders te vieren!"

De zon klimt ondertussen steeds hoger. We zijn aan onze terugreis begonnen

en langzaam passeert de Douro Queen de brug bij Barca de Álva. Dit deel van

de rivier kennen we nog niet. Toen we hier op de uitreis langs kwamen, was het

al donker. Nu, met de zon in de rug, zien we hoe ánders het landschap er is.

De heuvels zijn minder steil en afwisselend gestoffeerd met amandelbomen,

kersenbomen en olijfboomgaarden. Het is kwart over zeven in de ochtend.

Terwijl het landschap aan ons voorbij glijdt en een briesje over het water strijkt,

heffen mijn vrouw en ik de glazen met champagne op elkaars gezondheid...proost!


Remco Campert schreef het al meer dan vijftig jaar geleden:


Het leven is...VURRUKKULUK!

Vooral tijdens een machtig mooie cruise op de Douro.


- wordt vervolgd -

CRUISE op DOURO (Dag 5: Ochtendgloren 3)

LA TASQUITA DE JESUS


Grote vraag: waarom stond er aan de Spáánse kant niet aangegeven dat het

levensgevaarlijk was om deze brug te betreden...laat staan over te steken?

God mag het weten! Ondertussen gaat de Douro Queen over drie kwartier

vertrekken...haar schoorsteen rookt al. Zo te zien ligt de tweede brug over de

Agueda op 40 minuten lopen. Ook geen optie. Dan krijg ik een ingeving: bellen!


Alhoewel ik tijdens het fotograferen mijn camera-tas altijd zo licht mogelijk

probeer te houden - mijn smartphone ligt dan ook in onze hut - heb ik doorgaans

wel een klein mobieltje (met zo'n klepje) bij me. Al was het maar voor nood.

Al half opgelucht zoek ik mijn tas: tevergeefs! Bij het heel vroege opstaan

heb ik het mobieltje op mijn nachtkastje laten liggen: smart...smart...smart!

Er rest niets anders dan de brug opnieuw over te steken. Tijdens de eerste

crossing was ik druk met fotograferen en had ik er niet zo'n oog voor.

Nu - bij nader inzien - blijkt de brug een nog grotere bouwval dan gevreesd.

Verwrongen rails, verrotte bielzen, doorgeroeste platen: dat ik dat allemaal

de eerste keer niet opgemerkt heb? Zo zie je maar weer...fotograferen maakt blind!


Met het verstand bewust op nul - en de blik deels op het onderliggende brugdek,

deels op de andere oever gericht - bereik ik flink doorstappend de overkant.

Als ik ter plekke in een vervallen (voormalig)wachthokje op een bankje even op

adem kom, zie ik erbinnen tegen de achterwand een verweerd plakkaat hangen:


SE PROHIBE LA ENTRADA

PELIGRO DE MEURTE!


Dus toch! Alleen is deze morbide waarschuwing wel héél erg verdekt opgesteld.

Hoe dan ook: ik dank God op mijn blote knieën dat ik veilig de overkant heb gehaald.

Toevend in deze bouwvallige abri dwalen mijn ogen onwillekeurig af naar boven.


Daar staat - net onder de daklijst - in betegelde letters:


LA TASQUITA DE JESUS

HET WACHTHUISJE VAN JEZUS

Als je niet beter wist...zou je nog bijna gaan geloven ook!


- wordt vervolgd -